Een zeventienjarige jongeman fietst als zonder doel door de straten van zijn gemeente. Meermaals rijdt hij door de wijk met de witte huizen en gooit telkens een langere blik op het voorlaatste huis voor de straat in een enkel-fietsen en wandelaars deel overgaat. Zelden ziet hij wat hij wil zien en dus fietst hij verder.
Het fietspad leidt hem langs een bomenrijk pad langs de tennisvelden naar de steenweg. Daar draait hij rechts op en fietst langzaam voorbij nummer 226. Ook daar is de kans klein dat hij te zien krijgt wat hem interesseert.
Het duurde best wel even voor hij zo ver was om op school als het ware zichzelf uit te nodigen om binnen te gaan. Het huis net voor het wandel- en fietspad was out of his league en mogelijks alleen daardoor interessant. Maar het toen nog niet witte huis op nummer 226 werd een optie. En na enig schoolspeelplaatspalaver was het zo ver en mocht hij een eerste keer die drempel over. Man, wat heeft hij na die eerste stap veel uren in de living aan straat en in de kamer aan de achterkant net onder het dak doorgebracht. De dochter des huizes was zonder twijfel de eerste grote liefde in zijn leven. Het werd nooit een echte relatie. Maar op die zolderkamer leerde hij muziek kennen die helemaal nieuw was. Sindsdien zit die muziek diep in zijn ziel.
RIP France. En un grand merci !
07/01/2018 om 14:47
Het gekke is dat je, in jouw geval als zeventienjarige, helemaal niet beseft dat er op dat ogenblik een herinnering geboren wordt die voor altijd in je geheugen gegrift staat.
Misschien is de herinnering door de jaren ergens in een stoffig hoekje van je bovenkamer verzeild geraakt en dan is er plots die trigger, zoals de dood van France Gall, die ze weer boven haalt. Zo werkt het bij mij toch: een geur, een sfeer, een foto, een gebouw, en hop, er komt weer wat tevoorschijn uit mijn stoffige herinneringendoos. Gelukkig meestal fijne herinneringen.
14/01/2018 om 18:02
Al hoed dat je het niet beseft, anders zou je al in het begin als het ware in de herinnering leven 😉
07/01/2018 om 15:22
Mooie herinneringen bracht de dood van France Gall bij jou naar boven.
De grote vedetten sneuvelen één voor één,
14/01/2018 om 18:02
De grote vedetten worden samen met ons ouder he.
07/01/2018 om 16:41
Dat ze mag rusten in vrede.
Het eerste Franse liedje dat ik als heel klein ukje zong was ‘Poupée de cire, poupée de son’
14/01/2018 om 18:03
Rusten is denk ik altijd in vrede. Hoop ik voor velen.
07/01/2018 om 19:43
Muziek liëren aan herinneringen et vice versa: niks is meer des mensen.
In 1984 kocht ik het album ‘Débranche’ van France Gall naar aanleiding van een muziekbespreking in de les Frans. Niks mis met la Galls muziek, maar echt mijn dada is het toch niet (geworden).
14/01/2018 om 18:03
Het is ook niet echt mijn dada, maar een fijne afwisseling (soms).
07/01/2018 om 21:18
Alweer een jeugdidool verdwenen…zalige muziek uit de zalige jaren 80…
14/01/2018 om 18:04
Those were the days.
08/01/2018 om 00:46
Het klinkt als n heerlijke herinnering
14/01/2018 om 18:04
Is het dus ook.
08/01/2018 om 06:43
Echt mijn ding was het niet, die muziek, maar het nieuws voerde mij ook naar herinneringen uit die tijd. En is dat niet een deel van het doel van muziek? Zich in je hoofd binden aan gebeurtenissen zodat je ze later – bij het horen van die muziek – weer opnieuw naar boven kan halen? Zelfs als de uitvoerder er niet meer is …
14/01/2018 om 18:04
Memories.
08/01/2018 om 22:47
Ach, bij nacht blijven hangen aan de toog en France Gall zingt intieme muziek. Wat een tijd toen, zo mooi om te beleven. Rust in vrede
14/01/2018 om 18:05
Ook deze tijd is mooi om beleven. Maar die toen minstens evenveel.
20/01/2018 om 16:44
Ook niet helemaal mijn ding, maar ze heeft blijkbaar niet zoveel geluk gehad in haar leven (man en dochter op enkele jaren tijd na mekaar verloren). Geniet van de herinnering 😉